melank

çıkamıyorum içinden. 

çırpındıkça batıyor muyum yoksa etrafımdaki dalgalar bana çırpındığımı mı zannettiriyor, bilemedim.
dillendirmek istemedim, düşünmek de istemedim.
bilmiyorum sanmak istedim göğsümdeki ağırlığın sebebini.
nefesim daralıyor.
boğazım düğümleniyor, yutkunamıyorum. Gözlerim yanıyor.
öldüm sanıyorum. ama yaşıyorum.
nefessiz kalarak.

ü

kahkaha atarsın önce."mal mısın" dersin, kızarsın arkadaşına.

ama ürettiği ihtimallerin saçmalığına değil; o ihtimallere sarılmaya aç zavallı bünyenedir asıl tepkin.

bunların yalnzca bir takim hastalıklı düşünceler oldugunu bilmek engelleyemez zihninin kendini oradan oraya yuvarlamasına, duramazsın. 

bir kahkaha patlatırsın: "mal mısın yavrucum?"... 

küçümsersen utanır gider içindeki kuşlar zannedersin, ama gitmezler.

-hoffnung ist das übelste der übel, weil sie die qual des menschen verlängert.

                                                                                                           Nietzsche