cemiyette pişiyorum

şenliklerde yanıyorum.

yo lan yo.

Elimi uzatsam değerim dediğim şeylerin gerçek olamayacağını kanıksadım artık.
inandım değil ama alıştım o düşünceye belki. ve ben hep hayal ettiklerimin gelecekteki izdüşümünde kaldım. ama onlar geleceğin kendisiyle hiç kesişmedi.
kesişmez de zaten. ama bunu derken bile hayal kurduğumu biliyorsun. ümit zavallılık; ümitli hayaller değil sadece fantezi onlar.
ben gerçek bir şeye aşık olmadım hiç.
şimdi farkediyorum ki hakkında o kadar konuştuklarımız, düşündüklerim,
aslında hakkında konuşacak hiç bir şey yok muş ki.
o kadar şey konuşabilmişiz; o kadar şey üretebilmişiz çünkü o konuştuğumuz şey,
biri değilmiş, bir ideaymış.
birinin esin kaynağı olduğu kafamdaki büyük halüsinasyon muş.
aşk sandığımız belki de hep buy muş.