cemiyette pişiyorum

şenliklerde yanıyorum.

yo lan yo.

Elimi uzatsam değerim dediğim şeylerin gerçek olamayacağını kanıksadım artık.
inandım değil ama alıştım o düşünceye belki. ve ben hep hayal ettiklerimin gelecekteki izdüşümünde kaldım. ama onlar geleceğin kendisiyle hiç kesişmedi.
kesişmez de zaten. ama bunu derken bile hayal kurduğumu biliyorsun. ümit zavallılık; ümitli hayaller değil sadece fantezi onlar.
ben gerçek bir şeye aşık olmadım hiç.
şimdi farkediyorum ki hakkında o kadar konuştuklarımız, düşündüklerim,
aslında hakkında konuşacak hiç bir şey yok muş ki.
o kadar şey konuşabilmişiz; o kadar şey üretebilmişiz çünkü o konuştuğumuz şey,
biri değilmiş, bir ideaymış.
birinin esin kaynağı olduğu kafamdaki büyük halüsinasyon muş.
aşk sandığımız belki de hep buy muş.

tutçek

sanki kıçına lastikle tutturulmuş gibiyim; kendimi ne kadar uzaklaştırmaya çalışsam öyle büyük bi' ivmeyle geri dönüyorum.

k

kukuleta.

konu: anne sevgisi

cennet anaların ayakları altındadır.
dayak cennetten çıkmadır.
demek ki annelerin ayaklarının altında dayak vardır.
annelerin güdümlü terlik kullanma sanatı buradan gelmektedir.

bulantı

midemde ölen kelebeklerimin
midemde kozalarından çıkamamış tırtıllarımın çürümek kokusu bu nefesimi daraltan.
yoksa ne heyacanlanıcam, nefes nefese kalıcam falan.
hadi ordan.

ruh öküzü.

böyle, biri olsa,

burnumu kapatıp boy versem, dibine değemesem.
ama hep anlasa beni.
leb deyince.

şşek

 "eşek" değil de, iki ş ile böyle, "eşşek" dendiği zaman sevgi fışkırıyor sanki ordan. di mi biraz yani bence.